تاریخچه کوره پخت سفال
تاریخچه کوره پخت سفال به طور قطع بر می گردد به گذشته هایی بسیار دور و می توان گفت عمر آنها به اندازه آثار سفالینه کشف شده یعنی در حدود ۶۰۰۰ سال قبل از میلاد است . چرا که آثار سفالی در صورتی که پخته نمیشدند در طول زمان از بین می رفتند . آثار سفالی کشف شده نشانگر آن است که همگی آنها آتش خوار بوده و به نحوی پخته شده اند .
اولین تجربیات پخت سفال برای انسانها در زمانی بوده است که ظروف گلی مورد استفاده شان را در کنار اتش قرار دادند و به این ترتیب این ظروف پخته شده اند . نشانه هایی از عدم تقارن و گاه وجود سوختگی در این آثار به خوبی این مورد را نشان می دهد .
پس از آنکه انسانها دریافتند که گل خام در مجاورت آتش پخته می شود و استحکام آن بسیار بالا می رود , شروع به ساخت کوره هایی جهت پخت سفال نمودند . ابتدایی ترین این کوره ها به این شکل ساخته می شدند که ظرف را در داخل گودالی که در کف آن ورقه ای مشبک از فلز وجود داشت قرار می دادند سپس روی آن را با شاخ و برگ می پوشاندند و در زیر آن ورق فلزی توسط هیزم آتش روشن می کردند تا ظروف بر اثر این حرارت پخته شوند . در این نوع پخت سفال به دلیل شوکهای حرارتی احتمال شکست وجود دارد . این روش پخت سفال هنوز در برخی از شهرهای کشور ما مانند شهوار میناب و کلپورگان سراوان استفاده می شود .
در حدود ۵۰۰۰ سال پیش در قسمت مدیترانه کوره هایی از آجر خشک ساخته شد که سوخت آن از قسمت تحتانی وارد آن می شد.سوخت این نوع کوره ها به وسیله چوب تأمین می شد و حرارت از قسمت پایین به قسمت بالا انتقال می یافت.این نوع کوره که در ایران باستان و یونان نیز مورد استفاده قرار گرفته است به نام کوره کشش فوقانی معروف است.
کوره های کندوئی شکل ،نخستین کوره هائی است که به وسیله چینی ها ساخته شد.این کوره به نام کوره کشش تحتانی مشهور است.کشش تحتانی عبارتست از آنکه حرارت از پایین کوره به قسمت بالای کوره منتقل شود و دوباره برگشت کند و از قسمت کف کوره خارج شود. در این نوع کوره می توان حرارت را تا ۱۵۰۰ درجه سانتیگراد بالا برد.
در ایران بیشتر از کوره های کشش تحتانی استفاده می شود و معمولا با آجر معمولی ساخته می شوند و بدنه داخلی کوره را با کاه گل عایق بندی می کنند .
در قسمت فوقانی کوره دریچه ای وجود دارد که در زمان حرارت دهی آن را می بندند و سپس آن را باز می کنند تا حرارت از آن خارج شود. در داخل محفظه گنبدی این کوره ها طبقاتی قرار دارد برای پخت سفالینه ها . در ایران کوره های سنتی که در کارگاهها استفاده می شود اغلب از نوع تحتانی بوده و از نفت سفید و یا گاز به عنوان سوخت آنها استفاده می شود .
امروزه با توجه به طراحیهای گوناگونی که در زمینه کوره انجام شده است نمونه های پورتابل و بسیار سبکی ساخته شده اند که هر هنرمند و صنعتگری می تواند فراخور نوع کار , حجم تولید و فضایی که در آن کار می کند از یکی از انواع این کوره ها استفاده کند . کوره های برقی با عایق بندی بسیار مناسب خود این امکان را به افراد داده اند که حتی در منزل نیز بتوانند به راحتی پخت سفال انجام دهند .