تاریخچه آینه های ونیزی

برای بیش از ۱۰۰۰ سال است که شیشه گران مورانوی ایتالیا، کارهای شیشه ای را با کیفیت و زیبایی به حد و حصر می سازند. امروزه، شیشه های ونیزی همچنان به استفاده از روش هایی ساخته می شود که به وسیله صنعتگران قدیم توسعه داده شده اند.

سرمنشاء شیشه گری ونیزی به زمان امپراطوری روم بر می گردد. طی آن زمان، کیفیت و زیبایی کارهای شیشه ای ونیزی در سراسر این امپراطوری و فراتر از آن به شهرت رسید.

کارهای شیشه ای که در ونیز ساخته می شوند آینه دکوراتیو ، جام ها، گلدان ها، مجسمه ها، جواهرات، لامپ ها، حباب لامپ های دیواری و دیگر کارها – به عقیده خیلی ها جزء بهترین ها در حهان هستند.

در پایان قرن ۱۳، حاکم ونیز به شیشه گران دستور داد تا به جزیره مورانو نقل مکان کنند، تا خطر آتشسوزی ناشی از کوره های بزرگ از ساختمان های ونیز که اکثرا چوبی بودند، دور شود.

همچنین قانونی متعاقب آن تصویب شد که شیشه گران را برای همیشه از ترک جزیره منع می کرد و همچنین مانع از درز رموز تجاری آن ها نیز می شد.

اولین شیشه گران در مورانو سبکی را توسعه دادند که از مسلمانان و آسیایی ها تاثیر گرفته بود، و کارهای منحصر به فردی ساختند که نزد نجیب زادگان و کلیساهای کاتولیک ایتالیا بسیار غنیمت شمرده می شد.

در قرن ۱۴، این صنعتگران متخصص مورد احترام و ارزش زیادی بودند، به آن ها امتیازات خاصی (از جمله مصونیت از پیگرد قانونی) داده می شد که هیچ صنعتگری در آن زمان از چنین امتیازاتی برخوردار نبود.

در قرن ۱۵، روش ساخت شیشه های شفاف کشف شد، و برای مدتی، مورانو تنها مکانی در اروپا بود که می توانست این شیشه های کمیاب و پرطرفدار “Cristallo” را برای آینه های ونیزی تولید کند.

اگر بخواهیم دقیقتر بگوییم، شیشه مورانو به وسیله صنعتگرانی در مورانوی ایتالیا جزیره ای در شمال شرقی ونیز – تولید می شود. کارهای شیشه ای که خارج از محدوده جزیره مورانو ساخته می شود اغلب کارهای شیشه ای ونیزی یا ایتالیایی نام دارد.

ولی این بدان معنی نیست که این شیشه ها کیفیت پایین تری دارند تکنیک ها و مواد اولیه یکسانی برای تولید کارهای شیشه ای در دیگر بخش های ایتالیا مورد استفاده قرار می گیرد.

طبق نظر کارشناسان، عبارت “کارهای شیشه ای مورانو” (Murano Glass) تنها می  تواند برای کارهایی استفاده شود که در جزیره مورانو تولید شده اند.

صنعتگران مورانو انواع مختلفی از کارهای شیشه ای را توسعه داده اند که در آن ها از تکنیک ها و مواد معدنی مختلفی برای دستیابی به زیبایی و کیفیتی منحصر به فرد به کار گرفته شده است که کمتر در جاهای دیگر می توان یافت.

بولیکانته (Bullicante) صنعتگران ماهری با استفاده از تکنیک ایتالیایی و بسیار سخت ساخت شیشه تزئینی، الگویی با فاصله و حالتی یکنواخت از حباب های هوا در لایه های شیشه را ایجاد کردند. تکنیکی بسیار سخت برای استادان که در آن صنعتگران حباب های هوا را از طریق میله دم (Pontil Rod) وقتی که شیشه حرارت دیده و نرم است وارد آن می کنند.

 آونتورین (Aventurine) [سنگ دلربا] استفاده از تکه های ریز طلا یا دیگر فلزات در فرآیند ساخت کارهای شیشه ای که شیشه هایی درخشان و سوسو زننده را ایجاد می کند.

 کمیو (Cameo) [جلوه] تکنیک فیوز (جوش دادن به وسیله ذوب ماده) شیشه های با رنگ های متضاد، سپس حکاکی کردن روی لایه بالایی برای ایجاد طرحی خاص. این تکنیک در اوایل قرن ۲۰ بسیار محبوب بود.

لاتیمو (Lattimo) تکنیک شیشه گری “شیری” [“Milk“] که در تقلید از شیشه های سفید مات چین آن زمان توسعه داده شد.

میلفیوری (مورین) [Millefiori (Murrine)] روش ساخت میله هایی شیشه ای با یک طرح “گل” که تنها از مقطع عرضی میله قابل مشاهده است. سپس برش های نازکی از این گل ها در کنار هم برای پوشش سطحی شیشه ای قرار می گیرد.