مرجان های شیشه ای

میلنی مدیر اجزایی شرکت UrbanGlass است، که از زمان تاسیسش در سال ۱۹۷۷، از کارگاه های سرامیک سازی دورافتاده در SoHo به بزرگترین کارگاه شیشه گری عمومی در آمریکا بدل شده است. (موسسات دیگری مثل موزه شیشه کونینگ و موزه شیشه ای سوئدی نیز رونق پیدا کرده اند.)

گسترش این سازمان از رشد پایدار محبوبیت این نوع مواد در بین افراد فعال در حوزه صنایع دستی و صنعتگران امروزی حکایت می کند. صنایع شیشه ای فراتر از لوسترهای مشهور دیل چیهولی با حلقه های مدوسا مانندش وجود دارد. لیندا بنگلیس، متیو بارنی و رابرت راشنبرگ همگی کارهایی هنری را در UrbanGlass ساخته اند و اخیرا صنعتگرانی از رشته های مختلف از جمله توبا آئورباخ و ویرجینیا پونداستون به عنوان رزیدنت در تشکیلات این کارگاه مشغول بوده اند.

از زمانی که شیشه های تزئینی در کلیساهای اولیه ظاهر شدند، شیشه همیشه چیزی حیرت انگیز بوده است. میلنی می گوید “صنعتگری نبوده است که به کارگاه ما وارد شده باشد و دهانش از کارهایی که ما اینجا امکان انجامش را داریم باز نایستاده باشد”.

شیشه ماده ای نیست که کار با آن ساده باشد ولی تنوع بسیاری دارد. می توان در آن دمید، آن را برید، ریخته گری کرد، با حرارت به آن شکل داد، با گاز نئون آن را پر و روشن کرد. رویکرد های صنعتگران به طرز فراینده ای روز به روز چند منظوره تر می شود ترکیب شیشه با ویدئو، نقاشی های سه بعدی و دیگر تکنولوژی های نوظهور یا استفاده از آن به عنوان یک عنصر در اجراها و کارهای اجتماعی. حتی فرآیند ساخت کارهای شیشه ای جذابیت ها و کارهای هیجان انگیز مربوط به خودش را دارد. میلنی می گوید ” حرکت به سمت کارایی بهتری همیشه وجود داشته است.”

چیزی که در ادامه بیان می شود، حاصل کار صنعتگرانی است که هرکدام به کشف امکانات محتمل شیشه پرداخته اند از ریخته گری های شهرهای کوچک گرفته تا لرزه نگار شیشه ای کاربردی با کارایی پایدار و با محدودیت های این ماده را به چالش کشیده اند.

 اندی پایکو – ​Andy Paiko
متولد ۱۹۷۷، ساکن پورتلند، اورگون
بدون شک کارهای پایکو ویژگی خاصی دارند که در عین تزئینی بودن کاربردی هم هستند. اشیاء ساخت او دنیای را می سازند که در آن شیشه های استیند گلس نقشی سودمند و حتی فنی بازی می کند. از بین کارهای او می توان Indefinite Sum #6 (۲۰۱۵) را نام برد، مجموعه ای از اشیاء لاک الکل شده که تجهیزات آزمایشگاهی از تمدنی زیبا را شبیه سازی می کند، از جمله شیشه مرباهای زنگوله ای که روی آن پوشش های شیشه ای و مرجانی قرار دارد.
پایکو همچنین از شیشه برای ساخت ساختارهای متحرک عجیبی استفاده می کند چرخ ریسندگی شیشه ای که پشم را به رشته های طناب تبدیل می کند، یک زمان سنج شیشه ای آونگی که زمان را نشان می دهد و لرزه نگاری شیشه ای که به درستی ارتعاشات زمین را اندازه می گیرد. اگرچه دغدغه اصلی این هنرمند کاربردی بودن کارها است ولی از ساخت وسایل تزئیناتی هم ابایی ندارد. اغلب کارهای او به طرز قابل توجهی زیبا هستند (که محبوبیت قابل توجهی میان کلکسیون دارها را به دست آورده است). در سال ۲۰۱۶، پایکو یکی از دریافت کنندگان جایزه های دوسالانه بنیاد لوئیس کامفورت تیفانی بود، که در میان صنعتگران و افراد مشغول در حوزه صنایع دستی به رسمیت شناخته می شود.